Zadośćuczynienie za błąd diagnozy

Niestety w praktyce służby zdrowia zdarzają się sytuacje mylnego informowania pacjentów o ich stanie zdrowia najczęściej stanowiące konsekwencję błędnej diagnozy. Przykładowo pacjent może zostać poinformowany przez lekarza, że cierpi na chorobę nowotworową czy gruźlicę, którą faktycznie nie jest dotknięty. Życie ze świadomością ciężkiej choroby, czy to śmiertelnej czy przewlekłej, niewątpliwie prowadzić może do cierpienia psychicznego, depresji, niepewności co do własnych przyszłych losów czy rozgoryczenia.  Poszkodowany działaniem lekarza pacjent ma prawo dochodzić od zobowiązanego do zapłaty (zazwyczaj Szpitala lub Poradni, w której lekarz jest zatrudniony) zadośćuczynienia na podstawie art. 445 Kodeksu cywilnego.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 marca 2002 r., sygn. akt: V CKN 909/00, wskazał, że: „Krzywda, za którą sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego, obejmuje zarówno cierpienia fizyczne, jak i cierpienia moralne. Nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu polegające na znoszeniu cierpień psychicznych mogą usprawiedliwiać przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 445 § 1 k.c.".

Wysokość zadośćuczynienie za błąd diagnostyczny zależała będzie od konsekwencji tegoż błędu, w szczególności także od tego czy doprowadził on do dalszych błędów w zakresie terapii pacjenta. Inna bowiem kwota należała się będzie pacjentce, którą lekarz poinformował o tym, że ma raka piersi, którego występowanie obalono po dwóch tygodniach, inna poszkodowanej, której pierś z tegoż powodu usunięto bezpodstawnie a jeszcze inne zadośćuczynienie zostanie zasądzone w sytuacji, gdy po wycięciu piersi poddano pacjentkę zbędnej chemioterapii.

W każdej sprawie wymagana jest wnikliwa analiza całokształtu okoliczności faktycznych, bowiem wysokość zadośćuczynienia  zależy od stopnia natężenia krzywdy, który musi być ustalany na gruncie konkretnego przypadku.